از پرچمی که دزدیده شد! یا "مردم بی وطن"

این هفته جایی امتحان داشتم که آفیسرها و مراقبین انگلیسی بودند، البته چند نفر هم ناظر ایرانی و پاکستانی بودند.
قبل از شروع امتحان، سرود ملی ایران پخش شد، می شه گفت از حوادث سال پیش تا حالا به دلیل مشغله ای که داشتم کمتر پیش اومده بود تو مراسم افتتاحیه ای یا چیزی مشابه آن باشم که سرود ملی پخش شه، خلاصه سرود ملی ایران پخش شد، اومدم به احترامش و بر طبق عادت بلند شم، برای چند لحظه ای مردد موندم! پاشم؟! "به چی می خوای احترام بگذاری، به کشوری که به یغما رفت، به جایی که بهش تعلق نداری...". اگه پاشدم فقط به خاطر اینکه اجنبی جماعت که تو اون سالن ناظرمون بود به عمق بدبختیمون پی نبره، نه برای ایرانی که از سال پیش تا حالا دیگه حداقل برای من و همفکرای من وجود نداره، "ایران" در سال 88 برای ما تمام شد ...

ولی عجیبییه قضیه وقتی بود که دیدم از اون سالن 900 نفری، بدون اغراق، بیش از یک سوم از جمعیت بلند نشدند، برای سرود ملی ایرانی که خودش، پرچمش و خیلی چیزهاش از سال پیش به یغما رفت، بلند نشدند! حتی در مقابل چشم اجنبی جماعت!

وقتی باورهای مردمی گرفته می شه، بعد حس وطن پرستی و ملی گرایی اونها گرفته می شه، دیگه از این مردم نمی تونی انتظار زیادی داشته باشی، من حس لجاجت، بی تفاوتی و عدم تعلق را تو چشای همه اون آدمها دیدم...

من اون روز، تو اون سالن، کلی "آدم بی وطن" دیدم ...

اگر روزی شد که من هم سرزمینی/وطنی از آن خود داشتم، در وهله اول امیدوارم پرچمی داشته باشه "فقط متشکل از سه رنگ"، بدون هیچ نشانی در میان! ما سالهاست که داریم هزینه و تاوان این نشان ها را می دیم، من این بار فقط می خوام یه "ایرانی" باشم،همین...
ترجیح میدم اعنقادات و باورهام در قلبم باشه تا سمبلی بر روی پرچمی، که مبادا روزی اینطوری فرو بریزه، بدون تردید، باورها در قلبها امنیت  بیشتری خواهند داشت تا بر روی میز سیاسییون ...